Stærsta viðskiptablokk veraldar að fæðast (ekki leynifjélag)

Myndi "markaðsbúskapur" henta Lögreglunni? Nei auðvitað ekki. Og fullvalda ríki lætur heldur ekki raforkumál sín í hendur leynifélags valdamanna annarra ríkja. Lætur þau mál ekki í hendur OPEC leynifélags (Table Ronde) sem á góðri leið er með að myrkva heilt meginland Evrópu á ný. Og heldur ekki Lögregluna, og því síður Landhelgisgæsluna, og alls ekki stjórnmálin, eins og þau því miður á mjög slæmri leið eru með að verða:

• Alls ekki stjórnmálin
• Alls ekki Lögregluna
• Alls ekki Landhelgisgæsluna
• Og alls ekki orkumálin, því þau lúta fyrst og fremst tilvistar-strategískum og geópólitískum lögmálum

Bara alls ekki. Kemur ekki til greina!

****

STÓRA-BRETLAND OG BANDARÍKIN

Boris Johnson forætisráðherra Stóra-Bretlands, fjármálaráðherra hans og John Bolton þjóðaröryggisráðgjafi Donalds J. Trump Bandaríkjaforseta, funduðu saman í Lundúnum í fyrradag um bráðabirgðasamkomulag um frjáls viðskipti landanna á milli. Það er sagt taka gildi þann 1. nóvember 2019, eða daginn eftir að Stóra-Bretland yfirgefur Evrópusambandið, og ná til allra viðskipta landanna á milli. Gefið er til kynna að þetta komandi samstarf Bretlands og Bandaríkjanna verði kynnt á G7-fundi sjö stærstu efnahagsvelda heimsins í Frakklandi, dagana 24.-26. ágúst næstkomandi

Viðskiptablokkin Bandaríkin + Stóra Bretland + Kanada + Mexíkó yrði þar með yfirþyrmandi sú stærsta í veröldinni, með landsframleiðslu er svarar til 24,7 billjónum dala, eða nálægt tvöfalt stærri en Evrópusambandið, eftir að Bretland yfirgefur það. Kína er í dag aðeins þriðja stærsta viðskiptaland Bandaríkjanna á eftir Mexíkó, en færist í fjórða sætið þegar Stóra-Bretland kemur inn sem stærsta einstaka viðskiptaland Bandaríkjanna

Vinsamlegast athugið: Formaður Sjálfstæðisflokksins, Bjarni Benediktsson, hoppandi á, situr nú í bankaráði banka Kínverska Kommúnistaflokksins, svo ótrúlega 180-gráðulega sem það hljómar fyrir þá sem ekki eru í leynifélagi hans. En 180-gráður virðast sérgrein leynifélags hans í Sjálfstæðisflokknum: Sjá hér

Ekkert þessara landa hefur þurft að gefa millimetra af fullveldi og sjálfstæði sínu eftir til þess að geta átt viðskipti við hvort annað. Öflugasta þjóðríki mannkynssögunnar, Bandaríkjum Norður-Ameríku, dytti slíkt þjóðníðandi fyrirkomulag aldrei í hug. Það er aðeins á meginlandi taparanna í Evrópu og í Sovétríkjum sem að slíkt tíðkast

Landsframleiðsla Þýskalands dróst saman um 0,1 prósent á 2.fj. þessa árs. Hagvöxtur á evrusvæðinu mældist 0,2 prósent á sama tímabili. Hann er nú 10,5 sinnum minni en í Bandaríkjunum. Hlutabréfin í Deutsche Bank hríðfalla og nálgast núll. Þau standa í 5,90 evrum og hafa fallið úr 112 evrum í maí 2007, eða um 97 prósentur

LEIÐARI MORGUNBLAÐSINS FÖSTUDAGINN 26. MAÍ 1944

"Í orðsendingu forseta Bandaríkjanna segir svo:

"Bandaríkin skuldbinda sig ennfremur til að viðurkenna algert frelsi og fullveldi Íslands, og að beita öllum áhrifum sínum við þau ríki, er standa að friðarsamningunum, að loknum núverandi ófriði, til þess að friðarsamningarnir viðurkenni einnig algert frelsi og fullveldi Íslands".

Og í orðsendingu sendiherra Breta í Reykjavík, er hann gaf í fullu umboði bresku ríkisstjórnarinnar, segir svo:

"Bretland lofar að viðurkenna algert frelsi og fullveldi Íslands og að sjá til þess, að ekki verði gengið á rjett þess í friðarsamningunum, nje á nokkurn annan hátt að ófriðnum loknum".

Íslenska þjóðin lítur svo á, að þar sem hún hefir í höndum slíka yfirlýsingu tveggja stærstu og voldugustu stórvelda heims, sje hennar hlutur vel trygður í nútíð og framtíð. Því að áreiðanlega er ekki til sá Íslendingur, sem vantreystir orðum þessara stórvelda." | Krækja (leiðrétt)

Þetta var ómetanlegt fyrir Ísland. Fullveldi og sjálfstæði Íslands varð þar með verjanlegt (e. defensible) vegna bandamanna okkar. Aðeins ömurlegt leynifélag fullt óheillinda varpar slíkri ófáanlegri gersemi okkar fyrir róða. Fullveldi okkar og sjálfstæði er verjanlegt. Við erum þar með ekki bóla á rassi tveggja ríkja meginlands Evrópu, eins og til dæmis Danmörk því miður er núna. Hún er því ekki eins vel sett og Ísland. Stjórnmál lýðveldis okkar sogast því ekki sjálfkrafa inn á hið pólitíska kauphallargólf leynifélags ESB, því við erum ekki þar. Við erum hjér! Aðeins vísvitandi óheillindi gætu gert slíkt mögulegt

Ein mikilvæg breyting var þó gerð. Enga friðarsamninga var sæst á því að Bandaríkin, Bretland og Frakkland höfðu lært sína hörðu lexíu af Fyrri heimsstyrjöldinni. Friðarsamningar komu því ekki til greina. Það eina sem til greina kom var SKILYRÐISLAUS UPPGJÖF að hætti Ulysses S. Grants, hvers spakmæli Mark Twain ávallt bar í sínum vösum - og sem oft var nefndur skilyrðislaus Grant (e. Unconditional Grant). Heillaóskum Grants, var hlegið að í Berlín árið 1871, eins og meistari Gordon A. Craig bendir þarna á

Take that!, leynifélag!

Fyrri færsla

Orkupakkagengi! Hvað með að byrja á þjóðlegu samstarfi [u] 

Athugasemdir

[Lárus Ingi Guðmundsson, 15.8.2019 kl. 18:47]

Donal Trump hefur glögglega bent á að USA  er sá aðili sem að er að TAPA  hvað mest á þesari fjármála veltu sem að er verið að minnast á þarna í þessari grein á meðan að allir aðrir en Usa eru að græða á veltunni.

Mexico græðir á Usa, Kandada græðir á Usa og Bretland græðir á USA. 

Kinagræðir á Usa og Russar eru svo sannanlega að fara að bætast við enda bunir að hirða Korn söluna af Usa á aðeins 6 árum og svo má lengi telja.  

TAPARINN er USA !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

DONALD TRUMP hefur augljóslega sjálfur haft þau orð frammi ásamt því að benda á það að hlutabréa markaðurin sé í dag, ekki neitt annað en FAKE. 

Make Amerika ,, GREAT AGAIN !!!!!!!!!

Hvað þessi orð merkja er augljóst. 

kv

LIG

PS, Áfram ,, Kim Yoo Jung !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

            -------------

[Lárus Ingi Guðmundsson, 15.8.2019 kl. 19:02]

Eina leiðin fyrir Usa að redda sér, er að með því að starta 3 heimstytröldinni og fórna Evropu ásamt Evrunni sjálfri og tryggja fjármagns flótta inn í DOLLARANN með þvi að eyðileggja evrua rett eins og Washington dc gerði i fyrr og seinni heimstyröldinni, þegar að 75  af gullforða heimsins var kominn undir stjorn washington dc og dollarinn settur á gullfótinn og hið mikla BLÓMASKEIÐ USA HÓFST Í KJÖLFARIÐ.

Af hverju heldur fólk að Bloma skeið Usa hafi bryjað að lokinni heimstyroldini ?

Heldur fólk að það hafi verið tilviljun ??

Auðviað ekki.  

þar sem að lokum seinni heimstyraldarinnar, að þá byrjaði blóma skeið Usa . þetat er RÓMVERSK KAOÞOLSKA AÐFERÐINN sem að kaþolska kirkjan notaði hérna í gamla daga. það var að stela öllu steini léttar og nota siðan ,, 10 hluta af þvi sem að hún stal og rétta það fram til baka aftur og þá auðvitað undir þvi yfirskini að þarna væri GÓÐMENNSKAN EIN Á FERÐINNI. 

ÖLMUSA. 

Það var nákvæmlega þetta sem Usa eða WASHINGTON DC gerði að lokinni seinni heimstyröldinni, eftir að hafa verið þeir sem að græddu í raun og veru hvað mest á báður heimstyröldunum. 

þeir sem borgðu brúsann hinsvegar var Evropa , Uk , Russar.

ÁFRAM NORÐUR KOREA og KIN YOO JUNG !!!

[Gunnar Rögnvaldsson, 15.8.2019 kl. 20:13]

Þakka þér Lárus Ingi.

Þér hefur farið fram. Mun auðveldara er að skilja texta þinn núna. Þú vandar þig greinilega miklu meira en þar síðast. Takk fyrir það.

Kveðjur

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 15.8.2019 kl. 20:28]

Í stuttu máli, geturðu upplýst okkur lesendur bloggpistla þinna, hvað er það hringborð, Table Ronde, sem þú vísar til Gunnar?

[Gunnar Rögnvaldsson, 15.8.2019 kl. 21:29]

Þakka þér fyrir Símon Pétur.

Eins og Bernard Connolly kemur inn á í ritgerð sinni Hringur úr gaddavír, þá hófst Table Ronde þessa tímabils sem miðdegisverðarborð franskra iðnjöfra sem bundust höndum saman um að svíkja land sitt í hendur þess þýska óvinar sem hertekið hafði föðurland þeirra, Frakkland.

Að leiðarljósi höfðu þeir sýnina um tæknivædda sameinaða Evrópu undir ríkisstjórn þjóðsvikara (sjá kaflann: Vichy: creating the technostructure of "Europe"). Þessi sýn er orðin Evrópusambandið eins og það er í dag og það hafði aldrei neitt með frið að gera. Sú klisja var einungis yfirvarp. Í þeirra augum skiptu þjóðríki Evrópu ekki máli, heldur álitu iðnjöfrarnir að "Evrópa" ætti að verða heimsveld í höndum yfirburðamanna teknókrataveldis.

Hádegisverðirnir gengu út á það að gera Frakkland sem nytsamast fyrir yfirdrottnurum þess. Svona svipað og orkupakkaliðið á Íslandi í dag ætlar að gera Ísland nytsamt fyrir teknókrataelítur Evrópusambandsins. Því þá er varla hægt að skilja það misfóstur að aftur, eins og sést á brexit-ferlinu núna.

Þið skulið endilega lesa ritgerð Bernards Connolly því hún er meistaraverk og góð heimild í sjálfri sér, og var birt skömmu eftir aldamótin á vefsetri Bryggjuhópsins, sem hafði Margréti Thatcher sem heiðursforseta sinn.

Ég vísa með vilja á eldri útgáfu vefsetursins því að á hinni nýju útgáfu þess er textinn ekki formaður rétt og innri-akkerisfestingar á heimildir og athugasemdir í henni virka ekki. En hér virkar þetta allt í safnútgáfunni.

Kveðjur

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 15.8.2019 kl. 22:08]

Takk kærlega fyrir þitt góða svar Gunnar.

Útdráttur þinn um efni þessarar ritgerðar finnst mér tilefni og ástæða til, að gefa mér tíma í að lesa hana gaumgæfilega.  Enn og aftur, takk kærlega fyrir svar þitt og sömuleiðis góða og kjarnyrta pistla þína.  Þeir eru sem hressandi andablástur í því svikalogni sem okkar gamli flokkur velkist nú um, sem stjórnlaust fley leppa glóbalískra andskota okkar.

[Gunnar Rögnvaldsson, 16.8.2019 kl. 02:32]

Símon Pétur.

Ég leyfi mér að birta hér þann kafla úr ritgerð Bernards Connolly sem við erum að tala um. Ég vona að hann lögsæki mig ekki fyrir það, tel það reyndar ólíklegt, þar sem Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins gerði hann útlægan frá vinnu sinni á fæðingardeild EMU-myntbandalags ESB --þar sem hann starfaði fyrir hönd Bretlands-- fyrir að segja sannleikann um það misfóstur áður en því var ýtt úr vör, og sem dæmdi hann sem hættulegan mann með ECJ-dómstóli þess síðar. En sannleikann um myntbandalagið sagði hann í bók sinni "The Rotten Heart of Europe". Hér má sjá stutt viðtal við Connolly.

CIRCLE OF BARBED WIRE - eftir Bernard Connolly

Kaflinn: Vichy: creating the technostructure of "Europe"

The appeal to French élites of a technocratic, Franco-German economic cooperation, aimed at defeating what was seen as the threat of American hegemony (35), had been evident throughout the interwar years as well as during the Vichy period. The Franco-German steel cartel (a very obvious forerunner of the ECSC) set up in 1926 was strongly supported by the organization, Redressement francais, which had been set up in 1925 by Edmond Mercier, a leading figure in the French electronics industry. Redressment francais was largely composd of buinessmen with a neo-St. Simonian, élitist vision of economic "rationalization" as an aspect of government by experts. One of its leading intellectual supporters, Lucien Romer, who subsequently became a minister in the Vichy government, had in 1924 written a pamphlet calling for a Platonic aristocracy of fonctionnaires to save France from what he saw as its crisis of authority; and in 1927 he wrote an influential and revealingly-entitled book, Qui sera le maitre: Europe ou Amérique?. Alongside Redressement francais stood X-crise, an organization of polytéchniciens, the predecessors of the post-war énarques as the technocrats par excellence. X-crise was in turn linked with Ordre Nouveau. That, too, had a strongly technocratic bent, like Redressment francais aspiring to a St. Simonian rational organization of economic life. One of the leading lights of Ordre Nouveau was Robert Aron (who, ironically, was subsequently largely responsible for the standard view in the French hstoroigraphy of the 1950s and 1960s, later totally discredited, of Vichy as a "shield" protecting France from collaboration with Germany). Together with another member of Ordre Nouveau, Georges Dandieu, he published a 1931 book, Le Cancer américain. In the early 1930s the mouthpiece of Ordre Nouveua was the journal Plans, of which the joint editor was a syndicalist. As Jackson puts it, "The link between technocracy and syndicalism was the idea that individualistic liberal capitalism [seen as incarnated by American society] was incapable of developing a rationally organized society." (36)

The strand of anti-Americanism and mistrust of liberal capitalism that has been so visible in France ever since the 1920s - not least, in our own day, in the the thoughts, words and actions of Jacques Delors --has often been accompanied by another strand, one of disgust with the French Republic and a belief that France could be rescued from "decadence" through German leadership of a European federation. In the interwar and wartime years this latter strand of course had a fascist nature, exemplified by Pierre Drieu de la Rochelle, the editor during the Occupation years of the leading literary magazine, Nouvelle Revue Francaise. Drieu came to see Hitler, after June 1940, as the incarnation of fascist force and the instrument of European unity: France salvation would be found in a unified Europe (in more recent times, the belief among certain leading French technocrats that economic-at least -- salvation for France would come through German leadership in "Europe" has not been tainted with fascination with Hitler, but has nonetheless marked the thinking of such figures as Jean-Claude Trichet, as will be attested by anyone who observed his relationship with Hans Tietmeyer, and Edmond Alphandéry).

During the Occupation years, the Table Ronde lunches in Paris were the most visible manifestation of top-level Franco-German business collaboration. Again without having fascist connotations, the European Round Table of industrialists has taken over the role of the Table Ronde and has, togeher with the more obviously sinister Bilderberg Group, an international re-incarnation of something like a cross between Redressement français and X-crise, been among the most ardent proponents of "Europe". Fittingly enough, it was Henri Ardant, then head of Société Générale, who during the Occupation spoke of his hope that Germany would set up a single customs union and a single European currency. (37) There was, in fact, a good deal of French business enthusiasm for certain of the wartime arrangements. The Table Ronde was a general example, but there were very many specific instancs. Thus, for instance, IG Farben reported that the French chemicals firm, Kuhlmann, was looking for an "initimate collaboration" allowing "the integration of French industry into a new Europe under German leadership." And although the Vichy government tried, in an effort to retain control for itself, to restrain the enthusiasm of individual French firms and industrial organizations, by as early as the autumn of 1940 a whole series of French industries had signed contracts with the Germans. In February 1941 the Germans organized an industrial fair in Paris, exhibiting the items they required. Ten thousand French firms put in bids for contracts to supply the Germans.

There were figures on the left, as well as one the business right, who welcomed corporatism within a German Europe, claiming to see in National Socialism a way to recover a non-Marxist, French socialism inspired by Proudhon and St.Simon -- both of them, of course, proponents in their own day of a united Europe. For instance, during the Occupation, Albert Spinasse, a Socialist who had been a member of Blums government, embraced a German Europe, claiming that, "I do not accept that by aligning [with Gemany] we will have to accept a terrifying unity of thought...and action [but he did not live to read the proposed EU "constitution"!] ... It is what is original and unique that makes France useful to the European Community."

Enthusiasm for Franco-German collaboration was not the only facet of French wartime experience that pointed to the future development of "Europe": the role of technocrats, with their distaste for liberal capitalism and liberal democracy, was also very much in evidence. Under Vichy, the influence of the technocrats was personified by, above all, Jean Bichelonne, possessor of the highest marks ever awarded by the École Polytechnique. As Secretary-General of the Vichy Ministry of Industrial Production, he epitomized the caste of bureucrats who came to prominence under Vichy and personified the thinking castigated by Novak. To quote Jackson again, "Vichy represented the opportunity to reorganize the world without having to worry about the human beings that inhabited it," (38) as precise a description of "Europe" as one could imagine. Bichelonnes corporatist apparatus of industrial committees also prefigured the National Economic Development Council put in place in Britain by Macmillan in 1962 as part of his campaign to persaude de Gaulle that Britain could be harmonized with the "Europe" that Macmillan had just applied to join (see below). Bichelonne declared that, "A modern state should not be allowed to run according to the blind and simplistic rules of the liberal economy." His close cooperation with his German ministerial counterpart, Albert Speer, again pointed to the ECSC and its devlopmen into a deeper "Europe". The Vichy DGEN under Francois Lehideux was the forerunner of the post-war commissariat au plan, in which Delors spent many of his formative years. Jackson writes that the DGEN, while not really a planning orgnization of the post-war French kind, "prefigured the future in creating a close community of interest between the State and the leaders of the [State-created industrial councils], anticipating the interpenetration of administrative and business leaders so characteristic of post-war France" -and, one can pertinently add, anticipating the similar interpenetration so characteristic of the development of "Europe".

Vichy corporatism was further manifested in its 1941 Labour Charter and its 1943 Artisans Statute, which integrated the many independent professional groups previously representing artisans into the State bureaucracy. Such manifestations, too, have proved typical of the post-war "Europe", notably in the Social Charter.

--- Athugasemdir, útskýringar og heimildir:

35) French suspicion of and resentment of America was massively stimulated by the Paris Peace Conference, not only because of Wilsons insistence on imposing his own principles on the post-war settlement but also because English was, for the first time, given equal status with French as the language of diplomacy - and in Paris! When Poincaré met Stresemann in August 1928, he talked eloquently of a need for Franco-German cooperation to combat as a perceived American cultural threat. This section draws heavily on Jackson, op cit., for opinion and behaviour in inter-war and Vichy France.

36) Jackson, op cit., p.59. (Julian Jackson, France: The Dark Years, 1940-1944, OUP (2001)

37) The significance of wartime German thinking on a currency organization for the post-war development of European monetary union is explored in The Rotten Heart of Europe.

38) Jackson, op cit., p.163.

39) (Tilheyrir reyndar næsta kafla: Origin of the Species) But, to quote Jackson again (Jackson, op cit., p.295,), "Summarizing economic collaboration as it had developed by the end of 1941, a high-ranking Vichy-official noted that however tough Germany had been, she had been less "eager than the Anglo-Saxon Powers would have been, in a similar situation, to take commercial stakes"." Better any kind of Franco-German collaboration, however unbalanced, it seemed, than the capitalisme sauvage of the "Anglo-Americans"! As a matter of fact, the Anglo-Americans did not attempt to take over vast swathes of Germanys industry when they had defeated the country; but that benign experience did not deflect the creators of the ECSC.

[Gunnar Rögnvaldsson, 16.8.2019 kl. 03:48]

Halldóri svarað:

Halldór Jónsson verkfræðingur (við unnum báðir við steinsteypu) spyr mig í fyrri bloggfærslu um þetta hér:

"Hvað er Merkel að vilja hingað í heimsókn? Leiðbeina okkur í hagvexti? Ætlar Samfó að skipuleggja klapplið?"

Svar mitt er þetta: Hún er að reyna að halda Grænlandi föstu sem nýlendu á höndum Danmerkur. Það er það sem þetta mál snýst um. Eina von ESB til að hafa nokkur sem helst norðlæg áhrif utan hins Nýja Stórefnahagssvæðis Þýskalands, þ.e. utan Evrópusambandsins. Hún að reyna að halda fast í þá von.

Ég bendi Halldóri því á grein mína laugardaginn, 16. febrúar 2019:

Heimsókn Pompeo: Íslandi sett nýtt hlutverk og mikilvægi

Við eigum að aðstoða Bandaríkin við að aðstoða Grænland við útgönguna af Egyptalandi Danmerkur.

Síðan spyr Halldór einnig að þessu:

"Ætla kommarnir ekki að mótmæla heimsóknum Pence og Boltons?"

Jú allir sem einn, það máttu bóka Halldór minn kæri. Og ef þú vilt vita hverjir þeir eru þá skaltu lesa stofnfélagatal "Samtaka herstöðvarandstæðinga" (ESB-sinna). Þessi sjúkdómur erfist nefnilega. Heimilisföngin og bæjarnöfn gilda því enn þann dag í dag, að mestu leyti.

[Gunnar Rögnvaldsson, 16.8.2019 kl. 04:54]

Wall Street Journal sagði í gær að kíminn Donald J. Trump hafði sagst vilja kaupa Grænland. Síðasta tilboð sem Danmörk fékk í Grænland var frá demókratanum Harry S. Truman, sem bauð Danmörku 100 milljón dala fyrir það árið 1946. Litið er á þetta sem hálfkæring eða eins konar Alaska-brandara Trumps, segir blaðið, ef þetta þá annars er rétt.

Á dagskrá Mike Pompeo utanríkisráðherra Bandaríkjanna var heimsókn hans til Grænlands í maí mánuði síðastliðnum. En henni var aflýst á síðustu stundu vegna þess að hitamælirinn sem mælir geópólitíska hita við Íran sýndi +39 gráður.

En svona er þetta þegar landi eins og Grænlandi er leyft að reka um veraldarhafið eins og rekaldi í höndum lands sem engan vegin ræður við það, þ.e. í höndum Danmerkur.

Þá vaknar upp spurning eins og þessi: "hver á Grænland" í raun og veru.

Danmörk á ekki Grænland frekar en hún átti Ísland. Þetta verður að leysa, og eina lausnin er auðvitað að aðstoða Grænland til sjálfstæðis og fullveldis Grænlendinga í sínu eigin landi. Þar getum við aðstoðað Bandaríkin við að aðstoða Grænland í þeim málum.

[Gunnar Rögnvaldsson, 16.8.2019 kl. 06:05]

Dönsk vangeta og ófullveldi Danmerkur í svona málum, sem túnfóta-þúfa á rassi Þýskalands, sást síðast sem alþjóðlegur brandari um allan heim þegar Þýskaland hernam Danmörku í maí 1941, hirti af henni fullveldið og getuleysi hennar --árhundruðum saman!-- á Íslandi og gagnvart Íslandi opinberaðist sem alþjóðleg skömm og hið versta klám. Hið sama gildir um Grænland núna.

Danmörk sjálf ræður ekki einu sinni lengur við hvað og hvenær hún borðar vínarbrauð sitt eftir kl 12 á hádegi, að þýskum tíma. Hún er ESB-þúfa í túnfæti Þýskalands, enda talaði konungsfjölskyldan þýsku.

En það er það sem orkupakkaliðið í Plebbahöll vill gera Ísland að. Að ESB-þúfu og nýlendu! Henda þyrfti einhverju svæsnu inn í þann kofa og gott betur en það. 

Enginn hirðir nokkru sinni fullveldið af Bandaríkjum Norður-Ameríku.

Hollt er að lesa leiðara Morgunblaðsins þann 26. maí 1944 að minnsta kosti tíu sinnum.  

[Gunnar Rögnvaldsson, 16.8.2019 kl. 19:34]

Einn af ritstjórum CNBC, Tiffany Cross, segir að ekki þurfi að hafa áhyggjur af því að "Trump vilji kaupa Grænland", vegna þess að kjósendur hans séu svo heimskir að þeir myndu aldrei finna Grænland á landakortinu.

Það sem kynnt er sem óstaðfestar sögusagnir á Wall Street Journal, er nú orðin "frétta staðreynd" í stærstu fjölmiðlum heims. Þarna geta allir séð hvers eðlis til dæmis loftslagsklámiðnaðurinn er. Hann er einmitt svona.

Engar fréttir berast lengur af veðurfari í Evrópu því þar er frekar kalt núna miðað við árstíma og sögusagnir hásumarsins um heimsendir.

Fjölmiðlahitabylgjan heldur áfram.