Tollar: Aðeins fyrsti áfanginn segir Donald J. Trump

Hvíta húsið: Forseti Bandaríkjanna leggur tolla á tvo málma í gær

****

Efnahagsaðgerðir Donalds Trump forseta Bandaríkjanna halda áfram og tollur á innflutt stál og ál sem hann setti á í gær, eru aðeins fyrsti áningarstaðurinn á langri leið, sagði hann. Hér er ekki um að ræða aðgerðir sem hægt er að bera saman við þá tolla sem til dæmis Ronald Reagan og Bush hinn fyrsti gripu til á innflutta málma í tíð þeirra sem forsetar. Báðir voru sannfræðir og "trúðu" á "frjálsa verslun" sem kenningu. Og til að sanna sig sem verandi á varðbergi gagnvart því sem nú hefur kallað Donald Trump til valda, og sem mistókst því hrapallega, þá skelltu þeir tollum á til að sannfæra bandaríska kjósendur um að fríverslun í þeirra höndum væri ekkert sem óttast þyrfti. Þeir væru mjög svo á verði. Sextíu þúsund horfnum verksmiðjum síðar, er mönnum ljóst, að þeim var einmitt ekki treystandi í þeim efnum. Þeir voru ekki á verði

Í síðustu færslu nefndi ég að Bandaríkin væru að mínu mati að enda hlutverk sitt sem endurreisnarveldi heimsins og hafi frá og með 2008 farið inn í sitt eigið endurreisnartímabil, sem hófst með kjöri Donalds J. Trump veturinn 2016 í forsetaembættið. Sumum hefur kannski þótt þetta hjákátleg staðhæfing, því það er að sjálfsögðu ekki hægt að endurreisa það sem aldrei hefur áður verið. Bandaríkin voru ný af nálinni og byggja varð þau upp algerlega frá grunni. En það er nú samt ekki rétt, því að sjálft stjórnarfarið sem komst á og sem sigraði og byggði síðan upp öflugasta og voldugasta þjóðríki mannkynssögunnar, var ekki nýtt af nálinni. Það stjórnarfar kom frá Englandi og hét Íhaldsstefna (Conservatism). Það sem flestir kalla Bandarísku byltinguna frá 1765 til 1783, var ekki bylting, því að um endurreisn var sannarlega að ræða, dregið af þeirra tíma enska hugtaki sem þýddi "revolve". Enska orðið "revolution" er það þegar jörðin hefur lokið eins árs göngu sinni um sólu. Engu hefur verið kollvarpað, heldur var stjórnarfar Íhaldsmanna endurreist í Norður-Ameríku. Málið hafði ekkert með byltingu að gera, þó svo að kollvarpandi og niðurrífandi byltingaröfl Líberalista væru vissulega til staðar. Málið sem þetta tímabil í Bandaríkjunum snérist um, var sjálf endurreisn þess frelsis og réttinda sem stjórnarskrárbundin og þingræðisleg ríkisstjórn Englands hafði skaffað Englendingum, frá og með Sir John Fortescue (1394–1479) og John Selden (1584–1654), sem eru brautryðjendur Íhaldsstefnunnar. Bygging Bandaríkjanna frá Abraham Lincoln 1861 til Calvin Coolidge 1929, var næstum því að öllu leyti sjö áratuga verk forseta Bandaríkjanna sem allir nema tveir voru Repúblikanar - og þar með Íhaldsmenn. Strax um aldamótin 1900, aðeins tæplega fjörutíu árum eftir borgarastyrjöldina, var helmingur alls þess sem framleitt var í heiminum, framleiddur í Bandaríkjunum. Aldrei í mannkynssögunni hafði annað eins afrek sést - og það var stjórnarfarinu að þakka. Stjórnarfari Íhaldsmanna með Biblíuna sem hornstein

Donald J. Tump er þannig Íhaldsmaður. Á hann virka ekki rök eins og þau að viðskiptastríð sé "skaðlegt". Því þau rök svara til að krefjast þess að vagninn sé spenntur fyrir hestinn og ferðalagið hefjist innan tíðar, ... sannið þið til, aðeins er um tímabundið ekkert-mjakast að ræða. Donald Trump hugsar ekki þannig. Stríð verður ekki nema að menn berjist á móti því sem hann var kosinn til að gera. Gott og vel, látum þá viðskiptastríðið koma, hugsar hann, en ég mun vinna það. Ég ætla að sigra. Og það mun hann gera, því hann hefur svo litlu að tapa, en hinir mestu. Það mun því verða viðskiptastríð og það mun kosta efnahagslegt blóðbað. Patton sem las í Biblíunni "hvern einasta helvítis dag", hefði sagt að markmiðið væri að láta andstæðinginn um að kála sér fyrir sinn málstað. Og þannig mun það verða. Nema að menn úti í heimi þegi og bíti endurreisn Bandaríkjanna í sig og viðurkenni að hún er þeim sjálfum fyrir bestu. En hér eru þó vissar undantekningar á og flestir vita hverjar þær eru

Það var ekki af tilviljun sem Bretar fengu Winston Churchill, en meginland Evrópu fékk hins vegar Stalín, Hitler, Mussolini, Sovétríki, DDR og ESB. Og án Bandaríkja íhaldsmanna og Winston Churchill, hefði íslenska öldin þá orðið allt önnur en hún varð 1944

Fyrri færsla

Bandaríkin á leið úr endurreisnar-hlutverki