Öldrunarhagkerfi Evrópusambandsins rafmagnslaus innan 30 ára? Hver á að borga?

Minnkandi summa Evrópusambandsins í Litháen hefur staðið í ráðagerðum og samningum um að byggja þar nýtt raforkuver knúið kjarnorku. Það gæti hugsanlega komið úr byggingu í slippnum í kringum árið 2022. Á þá ekki bara að byggja orkuverið fyrst allt er svona gott í ESB? Bara byggja og byggja?

Nei. Það eru þarna viss vandamál sem of fáir hér á landi hafa velt fyrir sér. Hver á að greiða fyrir bygginguna og hver á að greiða af þeim lánum sem taka þarf á mörkuðum svo af bygginu orkuversins geti orðið. Við ræddum þetta mál síðast hér þegar stór Summa ESB fór til bankastjóra.

Það vill svo til að fólksfækkun og frjósemi í Litháen er næstum því orðin banvæn fyrir þjóðina. Eins og er reyndar að gerast í flestum löndum Evrópusambandsins. Ferli fólksfækkunar vegna of lágrar frjósemi í ESB áratugum saman er þannig innréttað að fólkinu í ESB getur fækkað úr 500 milljónum manns og niður í 250 milljón manns á innan við næstu 80-150 árum. Og öngvir nema fátæklingar vilja utan frá flytja inn í deyjandi hagkerfi.

Svo nú spyrja þeir sem beðnir eru um að fjármagna rafmagnið til deyjandi þjóðar í Litháen; hver á að greiða af lánunum í framtíðinni? Hver á að borga þegar unga fólkið er farið fyrir fullt og allt úr landinu, og aðeins þeir sem gátu ekki flúið neitt eru þar eftir til að borga af lánunum. Hitachi group og fleirum langar til að vita þetta. Þetta eru langtíma samningar. Langtíma fjárfestingar. Hver á að greiða af lánunum inni í framtíðinni sem þarna er svo kolsvört.

Svo láta sumir hér á landi eins og blindar beljur þegar að eðli og framtíð hins efnahagslega öryrkjubandalags Evrópusambandsins kemur. Sambandið verður kolanáma framtíðarinnar. Mannlegt svarthol. Eins konar manngerður Svarti dauði sem tæki 500 til 1000 ár að læknast.

 

Demographics make new nuclear plant too costly

 

Fyrri færsla

 

Enn einn munurinn á plat og alvöru mynt