Norður-Kórea er kærkomin hvatning

Frá Torgi hins himneska (ó)friðar 1989

Leiðtogi Norður-Kóreu er bein og öflug hvatning fyrir kommúnistaflokk Kína. Hann sýnir flokksbræðrum sínum í Kína hvernig fara á að því að halda völdum yfir fólkinu. Taki kínverski kommúnistaflokkurinn ekki fegins hendi við þessari hvatningu frá leiðtoga Norðursins, þá er umfangsmikið starf Xi Jinping forseta Kína síðustu árin til lítils, eða jafnvel einskis. Undanfarin ár hefur Xi forseti verið að hreinsa út öll þau áhrif, öfl og völd sem til urðu við sjávarsíðuna í krafti fjármagns og framgangs með uppruna og fæðingarstað í útlöndum. Sérstaklega í Bandaríkjunum og Evrópu. Framfarir ógna ávallt tilvist kommúnistaflokksins, því auður skapar völd. Allt slíkt hefur nú verið gert upptækt og handhafar ógnarinnar við völd flokksins settir í gúlag. Eða svo vonar að minnsta kosti einræðisherrann Xi

Kínverski leiðtoginn veit vel hvað gerðist með Líbýu og annars staðar þar sem einræðisherrar misstu völd við það eitt að láta af hendi strategískar eignir eins og til dæmis kjarnorkuvopnaáætlanir og slík virk prógrömm, eða þá möguleika sem skaffað geta þannig einræðisöflum gereyðingarvopn. Hann vill alls ekki að slíkt geti gerst í Norður-Kóreu, sem hann því verndar

Kínverski einræðisherrann mátti því nauðugur sætta sig við að bláfátækir þegnar hans hristust og hírðust skjálfandi og varnarlausir undir kínverskt framleiddum millistéttar-borðplötum úr melamín í Norður-Kóreönskum sex komma þriggja stiga allsherjar-jarðskjálfta, með upphaf aðeins 75 kílómetrum frá norðaustur landamærum Kína. Þetta gerðist er leiðtoginn í Norðrinu fúttaði vetnissprengju af inni í fjalli. Og það sem verra var, þetta gerðist á meðan kínverski forsetinn sullaðist hristandi í hundrað prósent vanmætti í gegnum glærur sínar, á fundarstað hans í Xiamen í Kína með erlendum stórhöfðingjum á borð við Vladimír Pútín. En sá staður snýr að Taívan, þar sem síðasta lýðræðislega og réttkjörna ríkisstjórn Kína situr enn, en sem forseti kínverska meginlandsins enga getu hefur til að höndla, vegna þess hve kínverski herinn er innvortis upptekinn sem lífvörður kommúnistaflokksins gegn fólkinu í landinu

Xi er því líka að hreinsa út í hernum fyrir allsherjarráðstefnu kommúnistaflokksins sem hefst í næsta mánuði, sem að sjálfsögðu heitir október. Hann tók því Fang Fenghui hershöfðingja höndum og varpaði honum í gúlag fyrir hvað annað en "spillingu". Fang sá um gagnkvæm samskipti við bandaríska herinn. Forsetinn mun því ekki handtaka leiðtoga Norðursins né þróunarverkefni hans fyrir neina spillingu. Því sá maður er algerlega óspilltur kommúnisti úr stórri millistétt þess lands, en sem auðvitað heitir bara valdastétt. Og hvers massífur útflutningur af klæðnaði til Kína sem áfram selur hann til Vesturlanda, gengur svona vel. Hvers vegna í ósköpunum er ekki hægt að halda þeim viðskiptum aðskildum frá stjórnmálum, eins og "samtök evrópskra fyrirtækja" hafa þeim megin einnig beðið um, en hins vegar vegna herra Pútíns og fröken Þýskalands

Flokkbróðurleiðtoginn í Norðrinu hefur nú sprengt sex kjarnorkusprengjur flokksins í sama fjallinu, vegna skorts á landrými. Ef þetta fjall hans fellur saman og eys úr sér geislavirku skýi af ryki sem rignir niður í kínverskan almenning, og víðar, þá er hætt við að dagar kínverska kommúnistaflokksins séu snögglega taldir. Tveir leiðtogar sama flokks, og úr sömu millistétt, biðja því saman, en hvor í sínu ríki, til karlsins Marx. Þeir biðja um að fjallið það og steintöflur þess, komi ekki og kasti sér örsmáar ofan í þá. Enginn lifandi maður veit hvort að fjallið heldur eða ekki. Kannski þolir það fleiri bombur, kannski ekki. Það veit enginn

Torg hins himneska friðar (e. Tiananmen Square) skilgreindi árið 1989 þá framtíð sem einræðisherrar Kína völdu til handa sínu landi og lýð; þeir völdu að stjórna áfram í krafti ógnar og terror og þeir hafa styrkt sig og þá stöðu sína hroðalega í sessi. Þessu Kína þeirra verður ekki bjargað. Og ekkert ríki jarðar hefur umboð til að bjarga því landi frá sjálfu sér. Sú tilraunaaðgerð hefur hingað til kostað millistéttir Vesturlanda ómælt magn af pólitísku kapítali og ofboðslegt magn auðs, sem einmitt og með réttu er þeirrar stéttar

En að tortíma því Kína sem kommúnistaflokkurinn stendur fyrir, er hins vegar annað mál. Til þess þarf ekkert umboð, því slíkt hefur ávallt verið fyrir hendi. Það sýndi Ronald Reagan veröld allri og umboð það gildir líklega enn. Eða er það ekki?

Fyrri færsla

Kína mun varla leysa niður um sig, er það?

Kína mun varla leysa niður um sig, er það?

Það er kraftaverki næst að utanríkisráðherra okkar skuli hafa svo mikla trú á kommúnistaríkinu Kína að hún fái hann til að segja að "millistéttin þar sé jafn fjölmenn" og í Bandaríkjunum. Þetta hlusta einnig margir aðrir á í veröldinni og fara að trúa ýmsu um hitt og þetta kínverskt. Þeir fara því að búast við að Kína geti gert hitt og þetta. Jafnvel stútað veldi Norður-Kóreu og þar með einnig lagt Kóreuskagann undir sig. Eða, að það á einhvern dularfullan hátt geti togað í snúru sem sturtar Norðrinu niður

Mér finnst afar merkilegt að utanríkisráðherra okkar skuli ekki fyrst og fremst standa með helsta og besta bandamanni okkar, þegar að málefnum eins og þessum kemur: varnarmálunum. En nei. Ráðherrann er hugarfarslega kominn á kaf í OBOR og AIIB, sem er pólitískt útþenslu málgagn kínverska kommúnistaflokksins og í algerri óþökk fremsta bandamanns okkar og verndara; Bandaríkja Norður-Ameríku

Það er svo sem hægt að fyrirgefa honum að hafa þetta svipaða hugarfar og plagað hefur viðskipti fyrirtækja í heiminum öllum, frá því að Kalda stríðinu lauk. En þá kom fram á völlinn kynslóð sem lítinn eða engan skilning hafði á veröldinni og sem kyrfilega horfði fram hjá því, að allt í þessum heimi lýtur geo-pólitískum lögmálum, fyrst og fremst

Fyrirtæki veraldar ráku þá alla þá sem vit og þekkingu höfðu á geo-pólitík og sem hétu landa-stjórar (e. country managers) og þar með umboðsmenn sína (e. agents). Þeir menn þekktu lönd og markaði þeirra betur en allt sendiherraveldið samanlagt, og sem að mestu eru eins og þorskar á þurru og afar erlendu landi. Og á þessa umboðsmenn sína og landastjóra stóluðu fyrirtækin, því þeir skrifuðu og hringdu heim og létu vita hvað var að gerast, vegna þess að þeir vissu hvað var að gerast áður en það gerðist og þeir gátu jafnvel togað í ýmsa spotta erlendis. En það nýja og fyrirfram glataða viðskiptalíkan veraldar sem komst á koppinn í stað hins gamla, já það byggði hins vegar á þeirri sýn að hægt væri að skipta heiminum upp í "svæði" þar sem enginn vissi neitt um þau lönd sem mynduðu þessi svæði. Fyrirtækin réðu því til starfa "svæðis-stjóra", sem til dæmis sáu um markað sem kallaður er "Evrópa og Mið-Austurlönd", "Asía", eða "Afríka sunnan Sahara"

En nú eru dagar svæðisstjóranna taldir, því þeir vissu ekkert og gátu ekkert í geo-pólitík. Hoppa mun því Wall Street um kúrfu-toppa sína af bræði vegna eigin heimsku, en seint skilja að þetta er því stræti samt, og þrátt fyrir allt, fyrir bestu. Markaðsopnunin á morgun, eftir Labor frídag verkalýðs Bandaríkjanna í dag, gæti því orðið afar áhugaverð í ljósi ummæla viðskiptaráðherra Bandaríkjanna í gær, um viðskiptabann á þá sem eru í viðskiptum við þrælaríki. Kína er nefnilega þrælaríki í viðskiptum við annað þrælaríki, þó svo að það sé að vísu aðeins mýkra. Þjóðir og þjóðríki, en ekki svæði, eru og verða sú grunnpólitíska eining (e. unit) í veröldinni sem Gamla testament Biblíunnar, svo sannarlega ég segi þér, vísaði okkur á sem einu færu leiðina í veröld manna. Þess vegna höfum við jú til dæmis Þjóðkirkju vora. Hún hafnar úniversal heimsglundroða heimsvelda úr austri á borð við þann sem klessukeyrði veröldinni 2008

Til dæmis hafa menn og fyrirtæki þeirra gleymt þeim gamla sannleika að í ríkjum með einræðislegt stjórnarfar, eins og til dæmis í Kína, þar veltur allt á því að hið stjórnarfarslega batterí er myndar "kerfið", og sem stjórnar landinu, með oft svo harðri hendi, já það "kerfi" þolir ekki að mistök séu gerð. Geri það "kerfi" mistök þá hrynur það og "kerfið" sjálft missir völdin og hrynur til grunna. Dæmi; Bandaríkin geta tapað styrjöld, til dæmis í Víetnam, án þess að Bandaríkin og lýðræðislegt stjórnskipulag og stjórnarfar þeirra hrynji til grunna. Í versta falli er kosið um nýjan forseta. Ef Kína, hins vegar, tapar þannig stríði þá hrynur stjórnskipulag þeirra til grunna; því verður einfaldlega bylt og kollvarpað, vegna þess að lögmæti þess er ekkert (Evrópusambandið er einnig á sömu leið, því lögmæti þess er svo ákaflega takmarkað). Það er því engan veginn hægt að spyrða Kína, Stór-Kína og Asíu eða Bandaríkin og Ameríkur (suður plús mið- og norður) saman undir einu viðskiptasvæði og einum svæðisstjóra, því að Kína er í sama flokki og Norður-Kórea. Þau ríki er hægt að flokka saman því þau eiga heima í einum og sama flokkinum sem heitir; einræðisríki. Og sú flokkun krefst þess að litið sé á þann flokk eins og hann er; hann er flokkur einræðisríkja

Og einræðisríki hafa ekki millistétt, þau hafa einungis valdastétt og ekkert annað. Allt uppgjör landsframleiðslu þannig ríkja er hið versta smínk og talnaþvæla með Marx Factor. Þar eru til dæmis mistök valdastéttarinnar ekki afskrifuð út úr tölum landsframleiðslunnar, því bæði fjármála- og bankakerfið og fjárfestingar eru allar ríkisreknar eða í höndum hins opinbera. Ákveði einræðisstjórnin í svona löndum að byggja til dæmis hundrað flugvelli, þá er það ekki gert nema í einum tilgangi; þ.e. pólitískum tilgangi. Þessi "fjárfesting" lyftir að sjálfsögðu tölunum yfir landsframleiðsluna og auð þjóðarinnar. En þegar það svo sýnir sig að engar flugvélar lenda nokkru sinni á þessum flugvöllum, og munu aldrei gera, hvað gera Kínverjar þá? Á Vesturlöndum gildir sú regla í þannig tilfellum, að þá verða þeir sem bæði fjármagna og eiga þannig fjárfestingar, að afskrifa þær sem glataða eign/auð, þ.e. sem glataðar og tapaðar fjárfestingar. Þannig að á Vesturlöndum er þessi hluti landsframleiðsinnar og þjóðarauðsins réttilega skrifaður niður og honum eytt út úr tölunum yfir landsframleiðsluna og auð þjóðar. Þannig er þeim tölum haldið sannleikanum samkvæmast. En þannig spilar dósin bara ekki í Kína. Þar er ekkert afskrifað. Í fyrsta lagi myndi það kála fjármálakerfi landsins og það myndi einnig kála því litla áliti sem þjóðin hefur á sjálfri sér og landinu, og þar með þeirri "millistétt" sem utanríkisráðherra okkar heldur að þar sé til. Og í meira en 30 ár hefur kínverski kommúnistaflokkurinn, samkvæmt fimm-ára áætlunum, tekið helming landsframleiðslunnar og fjárfest henni í því sem honum, og bara honum, finnst að hún eigi að fara í; til dæmis hundrað flugvelli, sem eins konar atvinnubótavinnu. Þetta gefur fólki örlitla innsýn í þann svo kallaða auð sem utanríkisráðherra okkar heldur að sé í Kína. Kína er bláfátækt ríki og verður það alltaf, eða svo lengi sem það er kommúnistaríki. Þetta er staðreynd

En ekki nóg með það; þegar að því kemur að eitthvað þarf að gera í sambandi við allar þessar rangstæðu og þar með glötuðu fjárfestingar kommúnistaflokksins, þá er það litla sem þjóðin á tekið af henni, og afhent þessum "fyrirtækjarekstri" kínverska kommúnistaflokksins, til að koma í veg fyrir algert hrun. Og vert er að geta þess, að til að hægt var að byggja allar þessar rangstæðu fjárfestingar flokksins, þá var fólkinu bara hent af því landi sem fór undir þær, vegna þess að ríkið á það. Á Vesturlöndum er svona land keypt af borgunum eða þeim er bættur skaðinn. Svo segjast menn ætla að láta kínverska kommúnistaflokkinn "njóta vafans" þegar íslenskir sakleysingjar með kínverska "millistétt" í heilastað, halda að hægt og réttlætanlegt sé að selja fólki kommúnistaflokksins bara svo mikið sem enn hektara af Íslandi. Er þetta fólk með hálm í heilastað eða hvað. Kann það ekki að hugsa?

Kína getur því ekki bjargað neinu því það er bara eitt; einræðisríki. Ef það skyldi þó ákveða gangast í málefni Norður-Kóreu, þá mun slíkt aðeins verða gert í þeim eina tilgangi að leggja allan Kóreuskaga undir sig. Flokkurinn þolir ekki að tapa í þeirri ferð, því þá hrynur allt kerfið í Kína. Svona ríki eru hroðalegt mein fyrir alla veröldina. Þau eru ekki nein millistétt frekar en sovétríki voru það. Þau eru einfaldlega einræðisríki. Slíkum ríkjum ætti alls ekki að hleypa inn í viðskiptakerfi hins frjálsa heims. Bara alls ekki

Þetta er sem sagt hin stóra millistétt utanríkisráðherrans. Á henni mun hann auðvitað brjóta báðar fætur og enda á gangstétt. Heimurinn hefur tilvistarlega og í eðli sínu ekkert breyst, og Ísland stefnir ekkert. Það verður hér, þar sem það er. Hins vegar geri ég fastlega ráð fyrir því að þeir fjármunir sem utanríkisþjónustan ætlar að spara með því að leggja niður sendiráð, verði beint til styrktar íslenskum landbúnaði á Íslandi. Að fjármunum ráðuneytisins og Íslands sé ekki ráðstafað til styrktar kínverska kommúnistaflokknum. Gerið þið það ekki, þá er mér að mæta. Ég er minnsti minnihluti Lýðveldisins; eitt atkvæði. Varið ykkur! Og ég mun alltaf styðja bandamann okkar í vestri, geti ég yfirhöfuð það gert

Samfelldri 13 ára friðþægingarstefnu Sjálfstæðisflokksins verður nú að linna. Helst áður en sú appeasement-stefna flokksins kálar honum fyrir fullt og allt. Annars er það gangstéttin sem bíður flokksins. Engin millistétt er á milli farsældar flokksins og hennar. Takið ykkur vinsamlegast á!

Fyrri færsla

Hvað vill Norður-Kórea?