Kristrún stígur ekki í vitið, svo mikið er nú víst

Fullveldi og sjálfstæði íslensku þjóðarinnar eru bæði hápólitískir sigrar. Fullveldi er hápólitískt vald. Sjálfstæði er hápólitískt vald líka

Bæði þessi valdapólitísku fyrirbæri eru pólitískir sigrar íslenskrar þjóðar og sem fært hafa íslenskri þjóð allt það sem hún á og hefur á Íslandi í dag

Samt er núverandi forsætisráðherra Íslands, Kristrún Frostadóttir, svo mikill heigull, eða þá einfeldningur, að hún treysti sér ekki sem æðsta pólitíska höfuð landsins til að verja hvorki fullveldi né sjálfstæði Íslands á hátíðisdegi þess lýðveldis sem þessir tveir hápólitísku sigrar þjóðarinnar færðu okkur

Hún þorir ekki að verja hvorki Ísland né það embætti sem hún situr tímabundið í. Nema þá að hún sé of heimsk til að skilja hvað það var sem skilaði henni í þann stól sem hún nú situr í

Þessum sigrum þorði hún ekki að ljá rödd sína á þjóðhátíðardeginum. Hún þorði því ekki, - og lét því pólitískt valdalausan eftir-að-allt-var-um-garð-gengið-forseta landsins gera það fyrir sig. Forsetinn er afleiða en ekki orsök. Hann er puntið. Hann átti engan þátt í pólitískum sigrum þjóðarinnar

Hvað segir þetta okkur um ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur? Jú þið þekkið svarið. Hún er uppgjöfin. Hún er vesalingurinn. Hún er eitt af því slæma sem íslensk þjóð vildi losa sig við þann 17. júní 1944

Fyrri færsla

Þorgerður mín