Vandamálin á Kóreuskaga í hnotskurn

Í reynd er erfiðasta vandamálið ekki sjálf Norður-Kórea. Það mál er að sjálfsögðu mjög slæmt, en verra er að það er Suður-Kórea sem allt snýst um, ef ráða á niðurlögum þeirrar bráðu hættu sem heimshlutanum og jafnvel veröldinni allri stafar af Norður-Kóreu

Norður-Kórea á nokkuð voldugan bandamann og hann heitir Kína. Hernaðaráætlun Norður-Kóreu gengur út á að þrýsta Bandaríkjaher burt af Kóreuskaga og þar með að raska valdahlutföllunum sér í hag og láta síðan tímann vinna með sér við að sameina Kóreu undir merkjum einhverskonar Norður-Kóreu. Og þarna renna hagsmunir Norður-Kóreu og Kína saman í eina allsherjar geopólitíska fullnægingu

Suður-Kórea hefur hingað til neitað að samþykkja hernaðarlausn sem leggja myndi veldi Norður-Kóreu í gips og fatla, með því að kjarnorkuvopnaáætlun hennar sé endanlega stöðvuð. Þarna er Suður-Kórea að vinna gegn trúverðugleika Bandaríkjanna í heimshlutanum og sem eru eina aflið er verndað getur heimshlutann gegn síseytlandi, æ meira umfaðmandi og ömurlega neikvæðum ógnaráhrifum einræðisríkis Kína. Þetta er sérstaklega ógnvænleg þróun fyrir Japan, því ef Bandaríkjunum er þrýst af Kóreuskaga, þá stendur ekkert lengur á milli Japans og annars vegar Kína og Norður-Kóreu. Miklu fleiri ríki í heimshlutanum eru einnig í hættu, ef valdahlutföllin raskast Bandaríkjunum verulega í óhag. Höfin í heimshlutanum verða ekki lengur örugg. Og enn sunnar eru Ástralía og Nýja Sjáland, sem hugsa sitt. Öndunarfæri beggja eru Kyrrahaf, þ.e. þau eru utanáliggjandi. Japan þarf til dæmis að flytja á þessum höfum inn öll hráefni sem það notar og svo skipa öllu út sömu sjóleiðir

Bandaríkin eiga afar erfitt með að vaða yfir vilja núverandi ríkisstjórnar Suður-Kóreu og hefja einhliða eyðileggingu á kjarnorkuvopna-apparati Norður-Kóreu, því höfuðborg Suður-Kóreu er í gíslingu stórskotaliðs Norðursins. Varnarmálaráðherra Bandaríkjanna hefur þó gefið til kynna að hægt sé að komast hjá borgaralegu mannfalli, þó svo að Bandaríkin grípi til vopna til þess einhliða að vernda þjóðaröryggi sitt óháð öllu öðru, sem er frumskylda hvers einasta þjóðkjörins forseta er þar situr, sama hvaða nafni hann nefnist. Úti er um þann forseta sem hættir sér of langt í þolinmæði vegna eins bandamanns sem stendur í vegi fyrir þjóðaröryggi Bandaríkjamanna. Og hernaðargeta Bandaríkjanna til að glíma við þetta mál er margföld. Hún er þarna til ráðstöfunar í einmitt svona málum

En það er meira. Suður-Kórea mun snúa sér í átt til Kína ef Bandaríkin missa þolinmæðina eftir lausn án ofbeldis. Og þar með gengi draumur Norður-Kóreu í uppfyllingu án þess að hún sjálf hafi þurft að lyfta litla fingri til að koma brottför Bandaríkjahers af Kóreuskaga í kring. Sunnar svitnar Japan vegna þessarar hættu og þróunar mála í ógæfuátt fyrir sig. Japan er því að vígbúast vegna þess að það efast meira og meira um að nógu öruggt sé að vera einungis undir varnarregnhlíf Bandaríkjanna, fyrst þau standa og geta lítið aðhafst vegna ríkisstjórnar Suður-Kóreu. Bandalag Suður-Kóreu og Bandaríkjanna er komið í verulega hættu

Allt hjal um þýðu vegna íþróttaleika er svæsin veruleikafirring. Þeir skipta hér engu máli og eru fullkomið sjónarspil eins og flest annað hingað til í þessu máli

Á meginlandi Evrópu er svipaður undirliggjandi valdahlutfallaleikur í gangi og þar er stóri óvissuþátturinn Þýskaland. Því landi hefur nú allt í einu dottið í hug að líta ekki lengur á Úkraínudeiluna sem verandi í djúpfrosti. Hvað gengur Þýskalandi til, spyrja menn. En sú spurning er einungis framkomin vegna fávísi. Þýskaland hefur alltaf verið og er enn algerlega óútreiknanleg stærð í Evrópu. Enginn veit í reynd hvar landið stendur. Þarna mun einnig hættuleg þróun valdahlutfalla verða, eins og sú sem við sjáum í Suðaustur-Asíu. Landmassi EvrópuAsíu og Austurlanda nær er að brotna upp. Það er að segja: Austurhvel jarðar er allt að riðlast, nema Indland. Spennið beltin

Fyrri færsla

Bandarísk verðbólga í Íran?

Athugasemdir

[Jón Þórhallsson, 4.1.2018 kl. 09:51]

Kjarni málsins er að kína er orðin samsek n-kóreu með því að gera ekki nóg til að stöðva kjarnorku-fiktið.

Hugsanlega gæti kína stöðvað n-kóreu með því að skrúfa fyrir hvern einasta olíudropa til landsins og landið myndi þá lamast eftir 666 daga.

[Ómar Ragnarsson, 4.1.2018 kl. 10:37]

Skaðinn er skeður. Rétt eins og Indland, Pakistan og Ísrael eru látin í friði með kjarnorkuvopn sín af því að það er ekki framkvæmanlegt að rífa þau af þeim, er Norður-Kórea komin með svonefndan fælingarmátt í formi nothæfra kjarnorkuvopna. 

Úr því sem komið er er eina lausnin svipuð og í Kúbudeilunni 1962, að Norður-Kórea verði tryggð gegn árás í friðarsamkomulagi. 

Það er engin þversögn í því fyrir Trump, sjálfur hefur hann gagnrýnt Obama og Hillary fyrir það að ætla sér að koma kúgaranum Assad frá í Sýrlandi. 

[Gunnar Rögnvaldsson, 4.1.2018 kl. 12:35]

Þakka ykkur fyrir.

Norður-Kórea (NK) er með varnarsamning við Kína og hefur verið það síðan 1961. Hann gildir ef ráðist er á NK, en ekki ef NK ræðst á annað ríki.

NK er sérstakt tilfelli Ómar, eins og Hitler einnig var, sem sagði Bandaríkjunum stríð á hendur; geðbilun eða eiturlyf, sennilega hvoru tveggja.

Enginn veit með vissu hvort Kim er raunverulega geðbilaður eða ekki. Það er því ekki hægt að jafna saman neinu landi við NK í dag.

En vandamálið er af stjarnfræðilegri stærðargráðu, því það er að mörgu leyti hægt að jafna því saman við það þegar Charles de Gaulle forseti Frakklands dró í efa tryggleika varðstöðu Bandaríkjanna með bandamönnum sínum í Evrópu og Asíu. Hann lýsti því yfir að ólíklegt væri að þau myndu standa við skuldbindingar sínar og sagði sig úr bandalagi við þau. Það fór hroðalegur skjálfti um alla bandamenn Bandaríkjanna í Evrópu og þetta efldi þrótt Sovétríkjanna.

Sá efi sem hann sáði meðal bandamanna Bandaríkjanna á meginlandi Evrópu kostaði svo Bandaríkin tíu ára sönnunar-styrjöld í Víetnam, sem sannaði svart á hvítu fyrir Evrópu, að hún yrði ekki skilin eftir ein sem hræ handa Sovétríkjunum. Annars hefðu Bandaríkin aldrei háð það stríð. Það var fyrst og fremst pólitískt stríð, til að sannfæra bandamenn Bandaríkjanna um að þau stæðu með þeim sama hvað á dyndi. Á sama tíma neyddust þau til að tvíefla varnir á meginlandi Evrópu vegna gloríu DeGaulle. Franski forsetinn hafði ekki hugmynd um hvað hanna setti þarna í gang.

Nú reynir heldur betur á Bandaríkin aftur. Ef þau blikka, þá er flest komið í óvissu á svo gott sem öllu austurhveli jarðar.

Kveðjur

[Ómar Geirsson, 4.1.2018 kl. 21:54]

Blessaður Gunnar.

Eiginlega held ég að þú skautir framhjá einni grundvallar staðreynd, sem þú samt orðaði mæta vel; "Og hernaðargeta Bandaríkjanna til að glíma við þetta mál er margföld. Hún er þarna til ráðstöfunar í einmitt svona málum".

Sem er rétt ef Kínverjar eru ekki teknir með í reikninginn.

Sem skynsemisvera veist þú líka að vandi Norður Kóreu er ekki leystur með hótun um útþurrkun með kjarnavopnum, því þá snýst málið ekki um Norður Kóreu, heldur öll þau ríki sem gætu komið næst.  Í den þegar Bandaríkin töpuðu Kóreu stríðinu, þá var það Sovétið og Kína, í dag er það Kína og Rússland.

Norður Kórea lifir alls ekki á hótuninni um að sprengja upp Seoul, heldur að þá er USA orðin bein ógn við Kína, og þar á eftir kemur Rússland.

Og öll orðræða um annað breytir ekki þessum staðreyndum.

Hinsvegar Gunnar ættir þú að íhuga þegar þú talar um styrk Bandaríkjanna, að sá styrkur styðst við fólk.  Og það fólk gat ekki verið á tveimur stöðum í einu, nema með óhóflegu álagi á fasta herinn, sem og varaliðið.

Þriðju vígstöðunni verður ekki bætt við.

Og öll greining þar um, er eins og orð hinna veruleikafirrtu sem þú gagnrýnir svo mjög.

Því veruleikinn er óháður orðum, og orð móta ekki veruleikann.

Kveðja að austan.

[Gunnar Rögnvaldsson, 4.1.2018 kl. 23:58]

Þakka þér innlit og skrif Ómar.

Kóreustríðið er ekki búið. Því er enn óllokið. Það er undir vopnahléi. Frosin deila. Og það var ekki háð undir fána Bandaríkjanna, þó svo að þau væru látin um skítverkin, vegna þess að þau voru eina uppistandandi vestræna ríkið á plánetunni þá. Kóreustríðið var háð undir fána hinna nýstofnuðu Sameinuðu þjóða. 

Nú er það ekki mannfjöldi, sérstaklega ekki fjöldi kúgaðra fátæklinga og örbirgja, sem ræður útslitum um hvernig og hvenær mál þróast. Mannfjöldaveldi eru oft lítið annað en byrði á þeim sem slíkum ríkjum stjórna. Bæði flugher og floti Japans er í það minnsta á pari við getu Kína í þeim efnum, því svo að hann sé stjórnarskrárbundinn í varnarhlutverki aðeins, eins og er. Enda sagði Xi Jinping nýhertur alræðisherra Kína það á allsherjarráðstefnu kommúnistaflokksins í október, að landið myndi ekki hafa fyrsta flokks herveldi fyrr en eftir 35-40 ár. Þessu virðist enginn Kína-fetisti á vesturlöndum hafa tekið eftir, trúin á alræði sem stjórnarform er svo blind, eins og hún var á tímum Sovétríkjanna.

Í dag létu Bandaríkin góðfúslega eftir beiðni Suður-Kóreu um að fresta sameiginlegum heræfingum. Litli aðilinn, eða réttara sagt, tillitið til litla aðilans réði för og fær að ráða, enn sem komið er. Allt er reynt til að komast hjá vopnuðum átökum. ICBM-flaugar NK ná ekki enn að skila af sér kjarnorkuvopnum niður á meginland Norður Ameríku með nægilegu öryggi, þó svo að þær geti hafið sig til flugs á flugsýningum einræðisherrans. Hanna á eins á hættu að fá sínar eigin flaugar í hausinn í sínu eigin ríki ef gormadótið hans virkar ekki eins og til er ætlast, eða þá lent í Peking. En það er Kína sem heldur gormaveldi NK á lífi því það hentar hagsmunum Kína. Engum ætti því að koma á óvart ef bandarískt viðskiptastríð skellur á Kína á þessu ári.

Enginn aðili hefur minnsta áhuga á að leysa "vanda Norður-Kóreu". Hún á ekki við neinn "vanda að glíma". Það eru allir hinir sem eiga við vanda að glíma vegna Norður-Kóreu og þá hættulegu framvindu mála sem er að verða fyrir alla í Suðaustur-Asíu.

Kveðjur

[Ómar Geirsson, 5.1.2018 kl. 12:21]

Vel orðað.

Takk fyrir.

Kveðja að austan.