Dresden 1945: frekar hráslagaleg söguskoðun, þykir mér

Frekar undarleg þykir mér þessi bloggfærsla hins ágæta höfundar um loftárásirnar á Dresden þessa dagana árið 1945, þ.e. þann 13. til 15. febrúar það ár. Færslan er í sjálfu sér ekki slæm, en ýmislegt vantar. Því get ég ekki látið eftirfarandi skrif mín vera. Athugasemdirnar eru —sumar, því miður— athyglisverðar í ljósi töluverðs gamaldags og undarlegs Þýskalandsáhuga hérlendis. Þar á ég bæði við Vestur- og Austur-Þýskalönd þá og nú

Þann 5. febrúar 1945, á Möltu-ráðstefnu Bandamanna, héldu herforingjar fund. Sovéski herinn sagði að herdeildir Nasista-Þýskalands væru að flytja sig í gegnum Nasista-hernumda Evrópu Þjóðverja og handlangara þeirra til Austur-vígstöðvanna, og notuðu þeir til þeirra flutninga samgönguvegamót og samskiptamiðstöðvar borganna; Berlínar og Leipzig og Dresden. Sovéski herinn krafðist að Bretar og Bandaríkjamenn hæfu massífar loftárásir á þessi vegamót flutninga og samskipta. Mannfall Rauða hersins í styrjöldinni var þá orðið algerlega skelfilega óásættanlegt. Einnig hefur ef til vill og vonandi skipt máli að þurrka sem mest út af járnbrautaneti Þýskalands, því að á aðeins átta vikum höfðu Þjóðverjar flutt 425.000 Gyðinga á þessu járnbrautaneti til slátrunar í útrýmingarbúðum Þjóðverja, sem lágu út um gjörvallt yfirráðasvæði þeirra. Þær milljónir og aftur milljónir Gyðinga sem slátrað var af Þjóðverjum, voru fluttir í gripavögnum Deutsche Bahn (DB) ríkisjárnbrauta þessara í gegnum oft prúðbúnar og ný-fánum klæddar borgir Þýskalands

Deutsche Bahn þjónar í dag Þýskalandi dyggilega og er ennþá í eigu ríkisins. Án þeirra hefðu stóriðnaðarmorð þýska ríkisins á milljónum og aftur milljónum Gyðinga ekki getað gengið eins hratt og snurðulaust fyrir sig og þau gerðu. Enginn vann við Deutsche Bahn, að sögn þýsku þjóðarinnar eftir stríðið. En í dag vinna þar allt í einu um 300 þúsund manns

Þýskaland má líklega ennþá þakka fyrir að hafa ekki að hluta til verið þurrkað út af landakortinu. Berlín má sennilega enn þann dag í dag þakka fyrir að hafa ekki verið jöfnuð algerlega við jörðu

Adolf Hitler var kosinn til valda af Þjóðverjum. Einn versti aðskilnaður ríkis frá hinu æðra umboði varð þegar Hitler fékk umboð sitt frá þinginu —e. the Enabling Act of 1933— til að troða universal boðskap Ritninganna niður í sömu ruslatunnur og Stalín hafði þá þegar yfirfyllt í gervöllum Sovétríkjunum, með þeim endalokum sem svo urðu. Það voru Ritningarnar sem gáfu manninum hið takmarkaða ríkisvald, en ekki öfugt. Enda var nasisminn svo dæmdur til dauða í Nuremberg, fyrst og fremst samkvæmt brotum gegn Ritningunum þ.e.a.s hinu æðra og universala umboði

Loftárásirnar á Dresden voru gerðar á síðustu mánuðum styrjaldarinnar, sem enginn vissi þá hvenær myndi enda. Tækninni og getu hennar, miðað við upphafsár styrjaldarinnar, hafði þá fleygt verulega fram, enda var þörfin á þeim framförum algerlega lífsnauðsynlega knýjandi. Nasista-Þýskaland var þekkt fyrir að notafæra sér út í ystu æsar hina allra nýjustu tækni á hverjum tímapunkti styrjaldarinnar. Hefði Nasista-Þýskaland ráðið yfir þeirri tækni sem beitt var á Dresedn, þá hefðu þeir notað hana á almenna borgara Bretlands og hernumdu ríkjanna frá 1939 og jafnvel fyrr. Hefði Nasista-Þýskaland ráðið yfir kjarnorkusprengjum, þá hefðu þeir notað þær á almenna borgara Bretlands, Bandaríkjanna, Sovétríkjanna og hin hernumdu lönd um leið og sú tækni hefði verið af þeim tilbúin til notkunar. Enginn minnsti vafi er á því. Þeir hefðu alltaf notað alla fáanlega tækni á hverjum tímapunkti til slátrunar á óbreyttum borgurum hvar sem þeir hefðu náð að koma henni við. Og Bandamenn vissu aldrei á neinum tímapunkti styrjaldarinnar um hvaða horror-tækni þeir áttu von á að standa augliti til auglitis við frá hendi Nasista-Þýskalands. Það er óumdeilanlegt

Eftir-stríðs söngurinn um Dresden er aðeins sorgleg tilraun til hráslagalegrar söguendurskoðunar á því sem var óumdeilanlega eitt það ömurlegasta sem Bandamenn neyddust til að gera til að binda enda á horror sósíalismans. Bæði nasismi og kommúnismi eru sósíalismi

Þýskaland dagsins í dag hefur lítið sem ekkert með þessa atburði að gera, að minnsta kosti enn sem komið er. Það fólk sem byggir Þýskaland í dag er ekki það fólk sem stóð undir sprengjuregninu yfir Dresden og það fólk er heldur ekki það fólk sem stóð fyrir þörfinni á að þetta var gert. Það er ekki við það að sakast. Hugtakið "þjóðareign" er hvorki eins sterkt né endingardrjúgt og sumir nytsamir sakleysingjar halda bláeygðir fram í dag. Þær kröfur sem heyrst hafa frá Grikklandi í dag um stríðsskaðabætur frá því þá, eru óréttmætur fáránleiki. Þýskaland þá, er ekki Þýskaland dagsins í dag. Að minnsta kosti ekki enn sem komið er, eins og stendur. En það vekur þó óneitanlega skuggalega athygli að ný-fánum klætt Evrópusamband dagsins í dag, hefur ekki hið tvöfalda umboð. Reyndar hefur það ekkert umboð frá neinum. Það er umboðslaust

Evrópskir sagnfræðingar eru sumir hverjir nú komnir á þá skoðun að Evrópusambandið muni enda sem borgarastyrjöld í Evrópu. Hvers vegna skyldu þeir vera komnir á þá skoðun? Því má vel halda fram að seinni heimsstyrjöldin hafi verið borgarastyrjöld Evrópu númer tvö

Fyrri færsla

Furðulegt með sósíalista og hin svo kölluðu "mannréttindi"

Athugasemdir

[Gunnar Th. Gunnarsson, 14.2.2015 kl. 12:00]

"Loftárásirnar á Dresden voru gerðar á síðustu mánuðum styrjaldarinnar, sem enginn vissi þá hvenær myndi enda..."

Þetta er rangt hjá þér, allir vissu að Þýskaland var algjörlega komið á hnén. Engir herflutningar, hvorki mannafli né tól voru á leið til austurvígstöðvanna með járnbrautum úr vesturhlutanum á þessum tíma.

Bardaga voru vissulega harðir rússamegin en allur viðbótar mannafli á þessum tíma kom úr heimavarnarliði sem var samansett úr unglingum (Hitlersæskunni) og miðaldra mönnum sem ekki þóttu gjaldgengir í hefðbundnum herdeildum.

Loftárásirnar á Dresden er svartur blettur á bandamönnum í seinni heimstyrjöldinni. Svartari en kjarnorjusprengjurnar, þó kolsvartar væru, því þær höfðu tilgang. Dresden var tilgangslaus hefnd.

[Gunnar Rögnvaldsson, 14.2.2015 kl. 19:40]

Þakka þér Gunnar 

Það er athyglisvert að þú skulir draga tilgang (motivation) Bandamanna í efa og einnig véfengja þær upplýsingar sem lágu að baki þeirra loftárása sem Bretar og Bandaríkjamenn framkvæmdu að beiðni yfirmanna Rauða hersins í ferbrúar 1945, sem höfðu ekki sama möguleika á yfirráðum í loftinu yfir þessum borgum.

Það er einnig athyglisvert að þú skulir segja að allir vissu hvenær styrjöldinni í Evrópu myndi ljúka langt áður en henni var lokið. En henni hefði einmitt ekki lokið ef að hún hefði ekki verið kláruð til síðasta enda með staðfastri einbeitni fram á síðasta dag.

Kveðjur

[Hrólfur Þ Hraundal, 14.2.2015 kl. 20:39]

Ég er ekki ýtarlega lesin um loftárásir á Þýskaland, en tel mig geta greint mun á framferði  Þýskra stjórnvalda og Breskra.  Chamerlain kom heim með undirskrifaðan pappír með lesningu sem þar með átti að gilda.  Þannig er á meðal manna og þjóða að undirskrifaðir pappírar gilda að viðlagðri refsingu.  

Sökin á stríðinu var ekki Chamberlains , þó hann yrði að athlægi en ekki Hitler.  Það má hinsvegar alltaf hlæja að einfeldningum sem ekki gera ráðstafanir í tíma.  En mitt mat á Chamerlain er að þar hafi farið heiðursmaður,  hann skildi bara ekki þýska drullusokka. 

Bretar áttu sem betur fer mann sem þorði að segja og gera, en það er ekki öllum eiginlegt og hann gat líka sameinað þó hann yrði sumum herforingjum sínum vandamál.  Það reyndi og mikið á breska stríðs herrann vegna samskiptana  við Stalín sem var álíka vanþroskaður siðferðislega og Hitler. 

Manna siðir eru ekki meðfæddir og heiðarlegur Rússi er ekki til segir vinur minn Pólskur.    

 

 

[Gunnar Rögnvaldsson, 14.2.2015 kl. 22:01]

Ég leyfi mér að benda lesendum á að G. Tómas Gunnarsson hefur einnig ritað bloggfærslu um sama efni og þessi bloggfærsla mín snýst um. Hana má finna hér: Dresden: Hefnd eða hernaðarskotmark?

[Gunnar Rögnvaldsson, 14.2.2015 kl. 22:08]

Þakka þér Hrólfur

Já. Flestir geta unnt Chamberlain þess að hafa þar til annað væri sannað, álitið að orð valdhafa myndu standa. En svo reyndist ekki.

Ég er handviss um að enginn skortur er á heiðarlegum Rússum í veröldinni. En eitt verða menn þó að muna; Í samfélögum þar sem rotnustu einstaklingum og glæpagengjum er hampað sem hetjum samfélagsins á meðan rjóma þess er úthýst og farið með sem væri saur í klóaki, já, í því samfélagi verður erfitt að skapa andrúmsloftið sem nærir sannleika og heiðarleika til dáða í hinu daglega lífi fólksins. Menn geta ímyndað sér hvernig er að ala upp börn sín undir þannig aðstæðum, vitandi betur sem foreldrar þeirra. Þannig voru aðstæðurnar undir kommúnismanum í Sovétríkjunum.

En eins og Pólverjar héldu Rússar sér fast í kristin gildi Kirkjunnar, sem vörðuðu mismuninn á réttu og röngu. Baráttan fyrir því rétta hefði orðið mun erfiðari ef Kirkjunnar hefði ekki notið við. Í Kína og Norður-Kóreu er þessu ekki svona farið. Stendur kommúnisminn því þar enn.

Kveðjur

[Hrólfur Þ Hraundal, 14.2.2015 kl. 23:59]

Þegar vel máli farinn snobbaður lögmaður með allar tryggingar og skjól í lagi ,  hefur uppi ásakanir á þá sem kláruðu stríðið við hið óútreiknanlega ríki Hitlers, og sköpuðu okkur þar með skilyrði til betra lífs og þeim snobbaða aðstöðu til að verða merkilegri en aðrir, þá er rétt að hætta að tala. 

Samt er það svo að stríðið við Stalín var aldrei klárað og því stendur það enn.  

[Gunnar Th. Gunnarsson, 15.2.2015 kl. 02:05]

"...héldu Rússar sér fast í kristin gildi Kirkjunnar"

Virkilega? Hvaða sögubækur lest þú eiginlega?

[Gunnar Rögnvaldsson, 15.2.2015 kl. 05:44]

Sæll Gunnar Th.

Hvaða sögubækur les ég?

Í fyrsta lagi myndi ég aldrei lesa sögubækur sovéskra yfirvalda og áhangenda þeirra sem þýða myndi að allar sögubækur í skólakerfi sovéskra yfirvalda væru á andlegum bannlista hjá mér.

Hefði ég nauðbeygður verið skólaður í svoleiðis skólakerfi þá hefði ég sem vöggugjöf frá foreldrum og ættmennum mínum haft til varnar innbyrðis í heilabúi mínu það sem kom þar inn með móðurmjólkinni. Og myndi ég ávallt ráðfæra mig við þá þekkingu, lífsskoðun og lífssiði yrði ég bombarderaður af andkristnum áróðri yfirvalda undir terror-ríkisstjórn glæpamanna á borð við Jósef Stalín, heilaskaðaðan mafíuforingjann Lenín og önnur glæpaverkfæri Kommúnistaflokks sósíalista.

Frá því ári er 1917 nefnist voru meðlimir Rússnesku kirkjunnar um það bil 100 milljón manns (af ca. 160 milljónum heildarmannfjölda Tzar-Rússlands) sem deildu sér niður á 67 biskupsdæmi, með 55 þúsund kirkjum, með 57 þúsundum presta og 1500 klaustra með 95 þúsund munkum og nunnum.

Komst svo Glæpaflokkur Kommúnistagengis Sovétríkjanna til valda og brenndi á árunum frá 1917 til 1929 um það bil 16 þúsund kirkjur niður á því tímabili. Á tímabilinu frá 1929 til 1939 (hinn Stóri terror Stalíns) stóð glæpagengi Kommúnistaflokksins enn fremur fyrir eyðileggingu á 24 þúsund kirkjum til viðbótar, þannig að á því herrans ári 1939, voru aðeins rúmlega 15 þúsund kirkjur eftir í Sovétríkjunum öllum. Þúsundir af prestum voru teknir af lífi á þessu tímabili og annað eins var sent í Gúlag Kommúnistaflokksins til niðurrifs og mannlegrar sem andlegrar tortímingar sósíalismans.

Staðan í kringum 1940 var sú, að aðeins voru þá eftir 20 prósent af þeim 55 þúsund kirkjum sem voru í ríkinu áður en Kommúnistaflokkur glæpagengis Leníns og Stalíns rændu völdum. Hefðu yfirvöld þá framkvæmt skoðanakönnun, hefðu líklega núll prósent fólksins gefið til kynna að það aðhylltist Kristni og kristin gildi, því skoðanafrelsi var ekki leyft undir oki kommúnisma nómenklattúrískra yfirvalda og terror þeirra. Sama saga gildir að mestu leyti í öðrum kommúnistaríkjum sósíalista.

En annað gilti hins vegar um þann kristna fjársjóð sem Kirkjan hafði plantað í hugum fólksins. Þau fræ hjálpuðu Rússum í gegnum terror kommúnistagengis Sovétríkjanna þar til hugarfarslega gereyðandi lífsskoðun þeirrar samkundu hundi til grunna ofan á fólkið með ömurlegum afleiðingum, eins og allt sem ekki er manninum samkvæmt og ekta á endanum gerir.

Í dag eru 150 milljón manns í Rússnesku kirkjunni á veraldarvísu og yfir 70 prósent af lögráða fólki í Rússlandi aðhyllist Kirkjuna þó svo að kirkjusókn sé þar í sömu vandamálum og hér heima í ríki DDRÚV og sósíalista Íslands. En uppi í höfðinu vísaði landakort Kristninnar fólkinu veginn undir terror kommúnismans. Án þess vegvísis hefði lítið verið eftir til að snúa til baka til; nema maurabúskaps.

Langi þig að fræðast frekar um kommúnismann, þá bendi ég þér til að byrja með á eftirfarandi fjórar bækur sem listaðar eru hér í dálknum til hægri:

1) Bent Larsen: Gulag og glemsel - Um sorgleik Rússlands og minnistap vesturlanda.

2) Niels Erik Rosenfeldt: Stalin - Diktaturets anatomi.

3) Þór Whitehead: Sovét-Ísland, óskalandið. Kommúnistaflokkur Íslands var deild í heims-byltingarsambandinu Komintern, sem stjórnað var frá Moskvu. Yfirlýst markmið flokksins var: Bylting og stofnun Sovét-Íslands. Hér lýsir Þór Whitehead í fyrsta sinn í samfelldu máli undirbúningi flokksins að byltingu í landinu og viðbrögðum íslenska ríkisins. Bókafélagið Ugla gefur út.

4) Hannes Hólmsteinn Gissurarson: Íslenskir kommúnistar (ISBN: ISBN 978-9935-426-19-2). Almenna bókafélagið gefur út og segir réttilega: "Í þessari sérlega fróðlegu og vel skrifuðu bók er rakin saga íslenskra kommúnista í máli og myndum frá því að Brynjólfur Bjarnason tók þátt í götuóeirðum í Kaupmannahöfn haustið 1918 og fram til þess að þau Margrét Frímannsdóttir og Svavar Gestsson þáðu boðsferð til kommúnistaflokks Kúbu haustið 1998. Óslitinn þráður var frá fyrstu aðdáendum kommúnismans til hinna síðustu. Nú hafa allar myndir af Stalín verið teknar niður í betri stofum á Íslandi en eftir stendur, að hreyfing íslenskra kommúnista náði hér meiri áhrifum en víðast annars staðar í lýðræðisríkjum, ekki aðeins í stjórnmálum heldur einnig í verkalýðshreyfingu og menningarlífi".

Kveðjur

Nafni þinn Gunnar (meðlimur Íslensku þjóðkirkjunnar sem sósíalistískur forsætisráðherra Íslands (2009-2013 e.Kr.) Jóhanna Sigurðardóttir, kvaðst íhuga að segja sig úr)

[Gunnar Th. Gunnarsson, 15.2.2015 kl. 13:09]

"Langi þig að fræðast frekar um kommúnismann..."

Heldurðu að þú sért að tala við einhvern krakka? Hef lesið báðar bækurnar eftir íslensku höfundana og ótal aðrar um kommúnismann. Kommúnistaávarpið væri ágætt fyrir þig, sýnist mér. Þar kristallast ágætlega hugmyndafræðin í Sovétríkjunum sálugu  ganvart trúarbrögðum, ekki bara kristni.

Þó kommúnistar hafi vissulega tekið völdin með ofbeldi, þá má ekki gleyma því að stór hluti rússnesku þjóðarinnar voru tærir kommúnistar og trúarbrögð eru almennt ekki tebolli kommúnista.

Þess vegna er bull að tala um að Rússar (almennt) hafi haldið  fast í kristin gildi Kirkjunnar á Lenín og Stalín tímanum. Vissulega töluverður hluti en það var á laun og endurspeglaði ekki stjórnvöld þess tíma.

[Gunnar Rögnvaldsson, 15.2.2015 kl. 14:41]

Enn sem komið er, Gunnar Th., er ekki vitað til þess að neinn Rússi hafi kosið kommúnista til valda og heldur ekki kosið yfir sig það svartnætti sem lagðist sem plága yfir land þeirra.

Þú heldur kannski að fólkið sem býr í Norður-Kóreu sé "tærir kommúnistar" og að þess vegna takist glæpagenginu þar að halda völdum yfir því?

Í terror-ríki þar sem verulega stór hluti íbúanna hefur hag, fulla atvinnu, völd og forréttindi af því að kúga restina af þjóðfélaginu, spila hlutirnir ekki eins og þú virðist halda. Sú stétt vill halda sér áfram í þeim söðli. Reyndu að setja þig inn í hvernig dýnamíkin spilar í svona þjóðfélögum og hvað það er sem færir og viðheldur voninni hjá fólkinu. 

Kveðjur