Þorgerður mín

Þegar Varsjárbandalagið var leyst upp og Rússland fór heim árið 1991, þá var Rússum af hálfu NATO-ríkjanna lofað að Úkraína myndi ALDREI ganga í NATÓ. Rússlandi var líka lofað að lönd Austur-Evrópu myndu aldrei ganga í NATÓ. Því var nefnilega lofað að NATÓ myndi ekki fara "eina tommu" austar en það náði árið 1991

Þorgerður mín:

Ekkert ríki getur aukið þjóðaröryggi sitt á kostnað þjóðaröryggis annars ríkis. Og er þá alveg sérstaklega átt við nágrannaríki. Það má þó hins vegar reyna slíkt, en þó varla nema með því að stofna til styrjaldar. Og það er einmitt það sem Úkraína með aðstoð ESB og NATÓ hefur gert

Krónískir Rússahatarar ESB og NATÓ-ríkjanna ætluðu sér að nota Úkraínu til að berja á Rússlandi og búta það niður - eins og Kæja Kallas ESB-blaðra orðaði það í fyrra. Ári síðar er hún hins vegar sigin saman í ekki neitt. Loftið alveg farið úr henni. Hvernig skyldi standa á því?

Þú fékkst með öðrum orðum stríðið sem þú baðst um Þorgerður mín. Taktu því. Svona er að standa ekki við gefin loforð

Kanada getur t.d. ekki gengið í Kínverskt "varnarbandalag" og veitt kínverska kommúnistaflokknum hernaðaraðstöðu í Kanada. Mexíkó ei heldur. Gerðu þau ríki slík, myndu Bandaríkin ráðast inn í þau og hernema þau eins lengi og þeim sýndist. Slíkt kallast raunstjórnmál. Já, stríð eru stjórnmál Þorgerður

Hvað með að prófa raunveruleikann svona inn á milli, Þorgerður, áður en þú springur alveg í kratatætlur

Fyrri færsla

Kína komið til "ósubbulegs" sálfræðings

Eigi „alls ekki“ að slá NATO-aðild Úkraínu af borðinu