Plan B að fæðast sem ríkisstjórnar gjörningur dagsins

Kláðasveit lúsahers ríkisstjórnarinnar setti í dag á svið burtflogna björgunarþyrlu og blés svo upp loftknúinn seðlabankastjóra Íslands sem - alltaf eins og nývaknaður - æddi hina löngu leið í símann og spýtti þar loks út úr sér upplýsingum um það sem Davíð Oddsson sagði okkur öllum í beinni útsendingu - en bara fyrir rétt rúmlega tveimur árum síðan - að yrði staðan sem hann Már Guðmundsson byggi að í Seðlabankanum í dag. Bætt staða og minni áhætta þjóðarbúsins þegar bankarnir væru likvíderaðir út úr þjóðarhagnum. Og skuldatryggingaálagið á ríkissjóð nú þegar komið niður í 230 punkta. Meira en þrisvar sinnum lægra en á ríkissjóði Portúgals og Írlands; en sem Már endilega vil gangast í ábyrgð fyrir með órjúfanlegri aðild Íslands að sam-gjaldþroti evrusvaðsins.

Út úr flæðarmáli munnvatns seðlabankastjórans mátti heyra orðin sullast út í gegnum landsíma símtal hans við lánshæfnismatsfyrirtæki nokkur, og sem hann sagðist hafa verið í nánu sambandsleysi við í stanslaust rúmlega tvö ár. Samtals og uppgert eru þetta þá aðeins tuttugu og fjórir rúmliggjandi upplýsingamánuðir um B-aðgerðaráætlun bé-ríkisstjórnar Íslands. Enda ekki við öðru að búast á heimili þar sem lifað er hinu pólitíska lífi frá einum deginum til annars. 

Eins og við öll vitum, er dagurinn í dag það eina sem við alltaf höfum. Allt hitt er runnið vatn í góðu veðri til sjávar en sem til einskis var nýtt og engum var né verður nokkurn tíma til gagns. Gott var nú blessað veðrið, en engum til gagns.

 

En heiðrinum er þó alltaf hægt að bæta á sig, daglega.

 

Sjálfur hefði ég bara sent af stað spólu með viðtalinu við Davíð Oddsson. Það hefði ekki þurft að kosta svo mikið og jafnvel hefði mátt spara hraðpóstburðargjöld og notast við flöskupóst. Tvö ár í óupplýstri skelfingu er langur tími fyrir þjóðina.

 

Atburður gærkveldsins 

 

Hrossagaukurinn er kominn! Og er strax við komuna til landsins, að himnum ofan, byrjaður að þeysa um loftin og sýna og spila listir sínar. Þrátt fyrir kulda, storm og él. Þvílíkur kraftur og seigla. Hrossagaukurinn! Vorið er að koma.  

Ísland hefur sagt sig úr heimi Euffe Ellemann-Jensens

Mikið er ég feginn. Síðast þegar ég asnaðist til að andmæla skrifum þessa manns var lokað á umræðuna með ritskoðunarhnappi. Eins og venjulega. Og síðast þegar ég bjó í heimi þessa manns gekk hann um heiminn þann í bláum sokkum með tuttugu og eitthvað gulum stjörnum. Og þetta er ekki einu sinni lygi. Hvernig gat þetta endað öðruvísi en táfýla. Án þessara sokka hefði maðurinn aðeins verið á gatslitnum skóm.

Tuttugu og fimm árum seinna eru sjö af tuttugu og eitthvað gulum stjörnum gamla heims þessa manns enduð sem ruslahrúga í fanginu á Alþjóða Gjaldeyrissjóðnum. Þau þau þau fengu ekki lengur lán lán lán á peningamörkuðum myntsokkabandalags Evrópusambandsins, nema á okurvöxtum, hærri en bananalýðveldum bjóðast. 

Nú á að fara með AGS haldandi í höndina á sér og banka upp á hjá Gjaldþrotasjóði Evrópusambandsins, sem gjaldþrota lönd sambandsins ætla saman að borga í. Ég skal banka og þú (be)talar, verður sagt.

Nú hefur Þýskaland líka sagt sig úr heimi Euffe Ellemann-Jensens, segir hann sjálfur. Nei, en gaman! En var það ekki algerlega fyrirsjáanlegt? Ég spyr. Hver vill þá vera berfættur í slitnum skóm. Vera sokkalýðveldi án sokkaverksmiðju Þýskalands?

Eftir að Danmörk hætti að fá yfirfærslur frá sokkaverkinu þá er eins og að eitthvað hafi fölnað yfir ýmsu þar heima fyrir. Sérstaklega hafa vinsældir sokkaverksins fölnað og gult orðið frekar rauðleitt.

 

Disclaimer; höfundur, sem er (af)dalamaður í dal á Íslandi, gengur um í heimaprjónuðum ullarsokkum konunnar minnar, og er nýbúinn að panta sér sænska tréklossa úr trjám því gengi sænsku krónunnar var ekki bundið fast við staur í Þýskalandi. Þeir ganga því vel. Og stutt er í ull. Tramp tramp tramp.

 

Fyrri færsla

Ísland er með lús